Rozdział 18

Otworzyłam drzwi a tam stała mała dziewczynka w blond włosach. Na sobie miała podarte jeansy, bluzę i jakąś chustkę owinięta wokół szyi. Jej blond, długie włosy opadały bezwładnie na ramiona a niebieskie jak ocean oczy były smutne. W jej prawej ręce znajdowała się puszka-zapewne na pieniądze.

W jednej chwili mój egoizm, chamstwo i bezduszność zniknęło jakby ktoś pstrykną palcami powodując brak tych "uczuć" w moim sercu. Ta mała na oko ośmioletnia dziewczynka sprawiła, że cierń zarastający moje serce usechł.
-Echem. - Na ziemię sprowadziło mnie odchrząknięcie blondynki. Potrząsnęłam lekko głową i posłałam jej pytające spojrzenie.
-Zbieram pieniądze na jedzenie. Dorzucisz coś? - Spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem.
-Wejdź. - Gestem ręki zaprosiłam ją do środka, ponieważ jej ubiór nie był przystosowany do śniegu a obecnie padał gęsty śnieg i wiał wiatr. Niebieskooka przekroczyła próg mojego domu i podążyła za mną do kuchni.
-Usiądź. - Nakazałam wskazując na krzesło. Bez słowa wykonała moje polecenie a ja wyjęłam z szafki dwa kubki i herbatę. Nastawiłam wody i zasiadłam obok małej istotki.
-Jak masz na imię? - Zapytałam posyłając jej ciepły uśmiech.
-Julie. - Odpowiedziała nieśmiało a mnie od razu na wspomnienie tego imienia coś ukuło w sercu. - A ty? ·-Dominika. - Uśmiechnęłam się szczerze. -Gdzie są twoi rodzice? - Zadałam pytanie, które mnie strasznie ciekawiło. No, bo dlaczego taka mała dziewczynka musi zbierać pieniądze na jedzenie? ·-Nie wiem. -Wypowiedziała te słowa tak cicho, że ledwie usłyszałam. - Rok temu uciekłam z domu. - Dodała, ale tym razem wyraźnie.
-Mogę wiedzieć, dlaczego? ·-Oni mnie nie chcieli. Byłam dla nich tylko problemem, którego każdy chciał się pozbyć. - Rzekła smutno, ale i ze złością w głosie. Już miałam zadać kolejne pytanie, ale przerwał mi gwizd czajnika. Podniosłam się z krzesła i zalałam herbatę gorącą cieczą. Wzięłam dwa kubki do ręki i postawiłam je na stole. Znów usiadłam na krześle. Miedzy mną a Julie panowała cisza, którą mała po chwili przerwała.
-A twoi rodzice gdzie są? - Oderwałam wzrok od białego kubka i przeniosłam go na dziewczynkę. Jej wzrok domagał się odpowiedzi na pytanie.
-Nie żyją. - Oznajmiłam z lekkim uśmiechem.
-Och. - Jej oczy tak jakby przygasły. - Przepraszam nie wiedziałam. - Zaczęła się tłumaczyć.
-Spokojnie nic się nie stało. - Przez chwilę patrzyła na mnie uważnie, ale kiedy się już chyba przekonała, że mówię prawdę złapała w swoje zimne, małe łapki kubek z gorącą herbatą i upiła łyk. Zrobiłam to samo, co ona i przez kilka minut sączyłyśmy gorący płyn w miłej ciszy.
-To ja już będę szła. - Rzekła niespodziewanie Julie. Wstała z krzesła i już zaczęła iść do wyjścia, ale ją zatrzymałam.
-Co? Gdzie idziesz? Poczekaj! - Podeszłam do niej tym samym zastawiając jej drzwi. Uniosła do góry brwi i mi się przyglądała. - Gdzie chcesz pójść? - Zaciekawiłam się.
-Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Prześpię się na jakiejś ławce lub coś. - Powiedziała to tak naturalnie. W jej głosie było słychać obojętność.
-Chcesz spać w takie zimno na ławce? - Zdziwiłam się.
-To dla mnie nic nowego. - Odpowiedziała.
-Nie żartuj sobie. Dobrze wiesz, że cię nie wypuszczę z domu w takie zimno. Dziś zostajesz na noc u mnie a jutro się coś wymyśli. - Posłałam jej promienny uśmiech i wyciągnęłam ku niej swoją dłoń. Blondynka złapała ją niepewnie a następnie spojrzała na mnie tymi swoimi pięknymi niebieskimi oczami. Teraz były one " uśmiechnięte " a nie smutne.

Siedziałam po turecku z laptopem na łóżku w swojej turkusowej sypialni z białymi meblami i sprawdzałam różne strony. Julia śpi w pokoju obok. Bardzo jest mi żal tej dziewczynki. Tyle czasu spędziła sama na ulicy bez bliskich. Mimo że znam ją kilka godzin to już się do niej przywiązałam. Tak wiem to dziwne, ale kiedy jestem z nią często się uśmiecham i nie jestem taka wredna, egoistyczna i chamska. Ona sprawia, że jestem tą samą dziewczyną, którą byłam przed śmiercią Julii. Wesołą, miłą, pomocną i przyjazną. Teraz jestem przeciwieństwem dawnej  ja. Sen, który w pewnym stopniu przeżyłam dał mi wiele do myślenia. Wiem, że nie warto ufać każdemu. - Westchnęłam cicho, wyłączyłam laptopa i odłożyłam go na szafkę nocną. Ociężale zeszłam z mięciutkiego łóżeczka i podreptałam do swojej prywatnej łazienki. Szybko zdjęłam z siebie dzisiejsze ubrania i weszłam pod prysznic. Odkręciłam ciepłą wodę i rozkoszowałam się tym jak ciepłe krople nawilżają moje ciało. Po piętnastu minutowym prysznicu wytarłam się ręcznikiem i założyłam krótkie, bawełniane, siwe spodenki i białą bokserkę. Wysuszyłam mokre, blond włosy a następnie je rozczesałam. Po skończeniu oganiania włosów wyszczotkowałam swoje białe perełki i opuściłam pomieszczenie gasząc za sobą światło. Będąc już w swojej sypialni rzuciłam się na łóżko niczym lew na antylopę i okryłam białą pierzyną.

Chodziłam razem z niebieskooką dziewczyną już trzy godziny po galerii i kupowałam jej ciuchy. Dziś rano wpadłam na pomysł żeby mała u mnie zamieszkała na jakiś czas a potem wniosę do sądu wniosek o prawda rodzicielskie nad blondynką. Ośmiolatka od razu się zgodziła i zaczęła mi dziękować, że jej pomagam. Dowiedziałam się, że jestem podobna do jej mamy tylko, że ona miała brązowe włosy. - Z przemyśleń wyrwał mnie głos dziewczynki.
-A te? - Zapytała wychodząc z przymierzalni w brązowych rurkach. W odpowiedzi pokazałam tylko kciuki do góry a mała wróciła s powrotem do  przymierzalni.

-To jak obcinamy? - Zapytała miła kobieta w czarnych włosach i grzywce na bok, która była fryzjerką Julie. Na oko miała jakieś trzydzieści lat.

-Tylko końcówki. - Rzekła. Czarnowłosa zabrała się za robotę a ja siedziałam na czarnej kanapie ze skóry i zastanawiałam się, jaką zrobić sobie fryzurę.
-Gotowe. - Z przemyśleń wyrwał mnie głos fryzjerki. Przeniosłam wzrok na jej klientkę i od razu usta wygięły się w uśmiech. 

-Wyglądasz pięknie. - Skomentowałam.
-Dzięki. - Odpowiedziała lekko się rumieniąc, dzięki czemu była jeszcze słodsza.
-A ty, jaką chcesz fryzurę? - Zapytała trzydziestolatka.
-Chcę przefarbować włosy na ciemny brąz. - Rzekłam. Kobieta gestem ręki pokazała żebym usiadła na fotelu i zabrała się do roboty. Po trzydziestu minutach obróciła mnie w stronę lustra a mnie aż zamurowało. Efekt końcowy sprawił, że sama siebie nie poznawałam. ( Tak teraz będzie wyglądała Dominika do końca opowiadania tylko, że bez tych okularów).

-No, no,no. - usłyszałam jakiś męski głos za sobą. Momentalnie się odwróciłam...CDN

Hejka ! ;) I jak wam się podoba rozdział ?
Przepraszam was za jakiekolwiek błędy ale pisałam szybko i nie miałam
czasu na poprawki. Tak więc wybaczcie mi. Chcę wam też podziękować za taką liczbę
komentarzy pod wcześniejszym rozdziałem. Wasza opinia wiele dla mnie
znaczy i motywuje do napisania kolejnego rozdziału. ;)
Następny planuję dodać kiedy będzie mniej więcej 45 komentarzy.
Liczę na was. ! <3