Rozdział 11

Zerwałam się szybko na równe nogi i przyglądając się postaci powolnymi kroczkami zbliżałam się do pstryczka dzięki któremu zapalało się światło jednak po naciśnięciu przycisku sypialnia się nie rozjaśniła dzięki światłom. Pogrążona w strachu patrzyłam na zjawę.
-Zwariowałam. - zaśmiałam się nerwowo. - Jestem wariatką i widzę duchy. - mówiłam do siebie. Byłam cała spocona a dłonie strasznie mi się trzęsły. Już po chwili stałam twarzą w twarz z duchem Julii. Jej twarz rozjaśniały błyskawice które przebijały się przez niedokładnie zasłonięte zasłony koloru jasnego beżu.
-Daj mu szansę. - w moich uszach rozbrzmiał głos za którym tak bardzo tęskniłam. Momentalnie w moich oczach pojawiły się słone łzy.
-Odejdź. Ty nie istniejesz ! Umarłaś ! - zaczęłam krzyczeć przez łzy.
-Zawsze jestem przy Tobie. - powiedziała spokojnym głosem.
-Nie zrobisz ze mnie wariatki. - powiedziałam rozhisteryzowanym głosem.
-Nie robię z ciebie żadnej wariatki. W końcu ktoś musi przemówić ci do rozumu. - podniosła głos. - Zmieniłaś się. Jesteś wredna i egoistyczna. Nie taką miałam kiedyś przyjaciółkę. Dziewczyno otwórz oczy ! Wybacz mu to kłamstwo i nie zachowuj się jak dziecko ! - krzyczała.
-Przestań ! Ty nie żyjesz ! Nic nie wiesz ! -
-Mylisz się. Co dziennie patrzę na to jak staczasz się na dno i odcinasz od innych. - powiedziała. - Chodź chcę ci coś pokazać. - wyciągnęła do mnie bladą dłoń. Niepewnie ją złapałam i poczułam zimno. W jednej chwili świat wokół zaczął się kręcić. W podłodze pojawiła się jasna dziura do której weszłyśmy. Po chwili znajdowałam się w pokoju Styles'a. Chłopak siedział na łóżku a w ręce trzymał telefon na którym pokazane było nasze wspólne zdjęcie.
-Tak bardzo żałuję że ci nie powiedziałem. - szepną i opuszkami palców przejechał po ekranie telefonu. Właśnie w tej chwili coś ukuło mnie w sercu. Zachowałam się jak małe dziecko. Muszę mu wybaczyć, on nie chciał. Spojrzałam na czarnowłosą która swoimi pięknymi oczami patrzyła na zielonookiego.
-Możemy już wracać ? - szepnęłam.
-Tak. - posłała mi promienny uśmiech i w ułamku sekundy stałam w swojej własnej sypialni.
-Dziękuję. Pokazałaś mi jak bardzo się zmieniłam. Przepraszam. - powiedziałam dławiąc się łzami.
-W końcu jestesmy przyjaciółkami. - kąciki ust uniosły się ku górze. - Mam nadzieję że to zdarzenie da ci trochę do myślenia. - przytuliłyśmy się.
-Tęsknię za tobą. - wyszeptałam jej do ucha. - Nie zostawiaj mnie. - rozryczałam się na dobre.
-Jesteś silna. Dasz radę i ... pamiętaj że masz piątkę wspaniałych przyjaciół którzy są w stanie zrobić dla ciebie wszystko. Doceń to Dominika. - znów się uśmiechnęła i wiatr rozwiał ją jak dmuchawiec. Otarłam rękoma łzy które wypływały z moich zaczerwienionych oczu i wróciłam pod kołdrę.


Promienie słońca padały na moją twarz. Otworzyłam lekko powieki i przejechałam wzrokiem po sypialni w której panował wieli chaos. Swój wzrok zatrzymałam na zegarku który wskazywał 7:05. W jednej chwili przypomniało mi się zdarzenie z nocy. Z lekkim uśmiechem wstałam z łóżka i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej ubrania i ślamazarnym krokiem udałam się do łazienki. Przemyłam szybko twarz, umyłam zęby i się ubrałam. Swoje blond włosy rozczesałam i  zostawiłam rozpuszczone. Jeszcze szybciutko wytuszowałam rzęsy, musnęłam usta błyszczykiem i wyszłam z pomieszczenia. Wróciłam s powrotem do sypialni i złapałam w rękę beżową torbę typu worka w której znajdowały się książki i inne rupiecie które zawsze ze sobą nosiłam.  Truchtem opuściłam mieszkanie zakluczając jeszcze drzwi.


Siedziałam już na siódmej lekcji którą była matma i odliczałam minuty do końca tej cholernej lekcji. Po szkole postanowiłam porozmawiać z loczkiem. Oderwałam wzrok od zegara wiszącego na ścianie i przeleciałam szybko po całej klasie oczyma. Na 35 osób tylko pięć słuchało nauczycielki, 10 gadało z sąsiadką/em w ławce a cała reszta bazgrała coś w zeszycie. Znów skupiłam całą swoja uwagę na zegarek i powtarzając w myślach " No dajesz, Szybciej, szybciej " wierciłam się na twardym krześle. W końcu wybiła upragniona godzina i w całej szkole rozbrzmiał donośny dźwięk dzwonka. Zerwałam się natychmiastowo z krzesła i wybiegłam z klasy. Potrącając na korytarzy kilka osób po chwili wdychałam zimowe powietrze. Na dworze była cholernie gęsta mgła i ciapa na chodnikach. Wciągnęłam powietrze do płuc i szybkim krokiem poszłam w stronę willi chłopaków. Droga zajęła mi godzinę przez to że wstąpiłam jeszcze do kawiarni w której była ogromna kolejka. Stojąc przed wejściowymi drzwiami do domu One Direction nadusiłam dzwonek. Usłyszałam zbieganie po schodach i szczęk przekręcającego się zamka. Po kilku sekundach ukazała mi się postać o zielonych oczach, lokach które opadały niesfornie na czoło i dołeczkach w policzkach. Lokowaty był ubrany w czarne rurki z obniżonym krokiem i sweter w kolorze beżowym. Między nami panowała niezręczna cisza którą postanowiłam przerwać.
-Eee cześć. - uśmiechnęłam się nieśmiało. - Możemy pogadać ? - zapytałam patrząc w zielone tęczówki.
-Cześć. Jasne wchodź. - otworzył szerzej drzwi przepuszczając mnie do środka. Powolnym krokiem przekroczyłam próg ich domu. We dwoje udaliśmy się schodami do pokoju chłopaka. Usiadłam na skraju łóżka a Hazza przy biurku.
-Więc ... o czym chcesz pogadać ? - zapytał drapiąc się w kark.
-O naszej znajomości. - zaczęłam temat. - Przepraszam że zachowywałam się jak dziecko i odtrąciłam przeprosiny. Bardzo cię przepraszam. Przez coś tak głupiego zniszczyłam naszą przyjaźń ale gdybym wzięła wszystko na siebie byłabym głupia więc powiem to. - gdybyś powiedział mi o tej trasie wcześniej nigdy nie doszło by do czegoś takiego. - skończyłam swój monolog i podnosząc wzrok ze swoich butów spojrzałam na loczka.
-Ja tez przepraszam. Zachowałem sie jak dupek. Najpierw obiecywałem ci że nigdy cię nie zostawię a potem nie dotrzymałem danego słowa. Wybaczysz mi ? - zapytał.
-Tak Harry. Wybaczam ci. - uśmiechnęłam się do niego i podnosząc tyłek z łóżka podeszłam do niego i przytuliłam. Wzdychając w ciszy jego zapach w głębi duszy skakałam ze szczęścia.
-A tak na serio to co się stało że przyszłaś mnie przeprosić ? - zapytał odsuwając się trochę ode mnie.
-Nie powiem ci bo weźmiesz mnie za wariatkę. - zaśmiałam się.
-Ej no weź... - jękną.
-Nie. - zaśmiałam się i pokazałam mu język. - A skoro już jest wszystko okey to mój kochany, kochaniutki, Harry, Hazza, Loczek... - przerwał mi.
-Dobra nie słodź tak i powiedz czego chcesz. - zaśmiał się a ja mu zawtórowałam.
-Dlaczego od razu zakładasz że czegoś chcę ? - zapytałam z oburzeniem. Chłopak uniósł jedną brew i się na mnie patrzył. - No dobra. Poszedłbyś ze mną na zakupy ?
-Nie. - powiedział natychmiastowo.
-No proszę... - zrobiłam maślane oczka. - Proszę, proszę, proszę. - zaczęłam w kółko powtarzać.
-No dobra. - powiedział niechętnie.
-Jest !! - wydarłam się i zaczęłam go przytulać. - No a teraz ubieraj się i lecimy. - klepnęłam go w tyłek i opuściłam jego azyl. Po schodach zeszłam na dół i ślimaczym krokiem, wlekąc na ramieniu torbę z książkami dotarłam do salonu. Usiadłam na kanapie i czekałam.


-A to ? - zapytał chłopak pokazując czarną bluzkę z rękawami 3/4 na której był nadruk z kotem.
-Nie. - powiedziałam i powróciłam do dalszego szperania pomiędzy wieszakami.

-Boże, dziewczyno zdecyduj się. Jesteśmy już w tym sklepie chyba godzinę a ty wybrałaś jedynie legginsy i bluzkę. - zaczął jęczeć. - Nogi mnie już bolą.
-Nie marudź. - powiedziała. - O mam ! - krzyknęłam ucieszona ze znalezienia swojej zdobyczy. Przyłożyłam do ciała bluzkę cały czas się szczerząc. - Podoba co się ? - zapytałam spoglądając na loczka.
-Tak. Możemy już iść ? - zapytał.
-Tak. Gdybym wiedziała że tak będzie ci się spieszyło żeby opuścić centrum handlowe to bym cię nawet nie pytała. - powiedziałam lekko poddenerwowana i ruszyłam do kasy zapłacić za ubrania. Już po kilku minutach staliśmy przed centrum i łapaliśmy taksówkę.


-Horror czy komedia ? - zapytałam i spojrzałam na bruneta który siedział u mnie w salonie na kanapie.
-Horror. - wyszczerzył się ruszając przy tym zabawnie brwiami.
-Tobie to tylko jedno w głowie. - włączyłam jakiś tam horror i zasiadłam obok Hazzy. Cały czas czułam na sobie jego wzrok.
-Co tak się na mnie gapisz ? - zapytałam w końcu.
-A tak jakoś. Dość długo cię nie widziałem. - pokazał swoje uzębienie. - Wiesz... - zaczął. Oho coś ode mnie chce. Ciekawe co ? ...
-Nie owijaj w bawełnę tylko mów co chcesz. -
-No bo wiesz... przez ten czas kiedy urwaliśmy kontakt poznaliśmy się bardziej z twoją siostrą. - spojrzałam na niego i miałam już zaprzeczyć że nie mam siostry ale mi się odechciało. - No i jutro ona do nas przyjdzie. Będziemy oglądać filmy itd. Przyjdziesz ? - zrobił oczy a'la kot ze Shreka.
-Po pierwsze nie mam siostry a po drugie nie. - odpowiedziałam. - Sorry Harry ale nie będę przebywała pod jednym dachem, w tym samym pomieszczeniu etc z kimś takim jak ona.
-No proszę... co ci szkodzi ? -
-Szkodzi. Będę oddychała tym samym powietrzem co ona i jeszcze na nią patrzyła. Moje oczy tego nie zniosą a co mówić o płucach.

Hej. Jedynie co mogę powiedzieć o tym rozdziale to : dupa, dupa, dupa.
Przepraszam was bardzo że napisałam wam tu takie badziewie.
Swoje opinie wyraźcie w komentarzach. Jeżeli chcecie zareklamować swojego bloga to w
zakładce ' Reklama '. To chyba tyle. A no i bym zapomniała,
co powiecie na to żebym założyła drugiego bloga ? Czytał by go ktoś może ?
Piszcie w komentarzach.
Cześć i do zobaczenia. ; *